गुहेच्या भिंतीवर चित्रलिपी कोरणाऱ्या माणसाचा प्रवास फेसबुकच्या भिंतीपर्यंत येऊन पोहोचला. काळाच्या या मोठ्या पटावर दरम्यान कागदाचा शोध लागून ज्ञानप्रसारासाठी पुस्तकांची निर्मिती झाली होती. परंतु सोशल मीडियाच्या प्रभावाने पुस्तक वाचण्याचं प्रमाण कमी झालं. यावर उपाय काढण्यासाठी भाग्येशा कुरणे या युवतीनं हुशारीनं, स्मार्टफोन स्क्रीनवर फिरणाऱ्या बोटांची सांगड मदत देणाऱ्या हातांशी घातली आहे !
शिका, संघटित व्हा, संघर्ष करा – हा बाबासाहेबांचा संदेश भाग्येशानं शीरोधार्य मानला. कॉलेजजीवनात चळवळीत सक्रिय असण्याचा अनुभव होता. दत्तवाडी येथील झोपडवस्तीत फिरण्याचाही एक अनुभव तिला कृतिशील बनवण्यास कारणीभूत ठरला. तेथील विहारात स्थानिक कार्यकर्त्यांनी छोटंंसं ग्रंथालय सुरू केलेलं होतं. मग ग्रंथालय आणखी उत्तम करण्यासाठी भाग्येशाने सोशल मीडियावरून पुस्तकं तसंच अर्थिक मदतीचं आवाहन केलं. तीन दिवसांच्या छोट्या अवधीतच तिच्या आवाहनाला उत्स्फूर्त प्रतिसाद मिळाला नि तब्बल ४० हजार रुपये जमा झाले !
मोबाईल स्क्रीनवर लाइक आणि नोटिफिकेशनसाठी फिरणारे हात या उपक्रमाच्या मदतीला सरसावले. डॉक्टर-इंजिनीयर ते सर्वसामान्य कार्यकर्ते, सर्वांनी मदत केली. यातूनच पुढे तिनं ‘विहार तिथे ग्रंथालय’ असा विस्तार झाला. विहारांना ज्ञानाचं केंद्र बनवण्याचा संकल्प झाला.
मुलांचे बँकिंग परीक्षेचे फॉर्म भरताना लक्षात आलं की मुलं गणित आणि इंग्लिश या विषयांत मागे आहेत. मग चौकशी केल्यावर कळलं की आठवीपर्यंतच्या बऱ्याच मुलांना स्वतःचंं नावही लिहिता येत नाही. याच वेळी पानमळा वसाहतीतील शिवाजी वाघमारेंनी तेथील मुलांसाठी क्लास सुरू करण्याची विनंती केली. ‘साऊ रमाई शैक्षणिक प्रकल्पा’ने आकार घेतला. शैक्षणिक तसंच संस्कारवर्ग असं त्याचं स्वरूप. यासाठीही सोशल मीडियातूनच जोडलेले कार्यकर्ते पुढे आले. त्यांनी विहारात शिकवायची जबाबदारी घेतली.
यातले सूरज व गीता वाघमारे हे नवदांपत्य केवळ संसाराच्या नव्हाळीत रमण्याऐवजी विहारातील या मुलांमध्ये रमतात. प्रतिमा पडघन, लहु कांबळे, मनीश पट्टे बहादुर, अनुपम बाम, सुधीर दिगोले, अक्षय ठाकरे, श्रद्धा देसाई, कुणाल शिरसाठे, किशोर कश्यप, वीरधवल सोनवणे, यांसारखे कार्यकर्ते जोमाने कामाला लागले. दररोज विहारात सात ते नऊ वेळ देऊ लागले. व्यसनमुक्ती, चित्रकला, गायन, गणित, विज्ञान हे विहारात शिकवले जातात. माजी अधिकाऱ्यांना निमंत्रित करून विद्यार्थ्यांना प्रेरणा दिली जाते.
- सागर गोतपागर