गाडी मार्गस्थ झाली आणि माझे विचारचक्रही सुरू झाले. या खेपेस तिथं जाण्यास माझा मुख्य उद्देश होता स्पेनची राजधानी माद्रीद पाहणे. या खेरीज जिथं फेस्टिवल होता असे सान खवीएरे सुद्धा पुन्हा एकदा डोळे भरून पहाणे; झालच तर व्यॅलेनशीया, बारर्सीलोना ईत्यादी ठिकाणी भटक्याची भ्रमंती... काही प्रमुख ठिकाणे मनात आणि कागदावरही टिपून ठेवली होती. विचाराचे वारु धावत असताना विमानतळ आल्याचे उमगलेच नाही. घाईने ट्रॉली आणून त्यावर सामान लादले आणि पळतच चेक इनसाठी धावले. माझी फ्लाइट लुफ्तान्सा एअरलाइन्सची होती. त्यामुळं त्या काऊन्टरवर माझी वर्णी लावली. पुढं हा लांबलचक क्यू होता; क्षणभर मला कळेचना की मी रेशनच्या लाइनीत आहे की विमानतळवर? फ्लाइट रात्री 12. 55 ची होती आणि चेक इन झाल्यावर इंमिग्रेशनची रांग पाहून मी उद्या पोहोचते की काय असा संभ्रम झाला; असो चेकइन, इंमिग्रेशन सारे सोपस्कार पार पडले आणि ठरलेल्या 71नंबरच्या गेट जवळ मी आरामात बसून वायफायने फेसबुक पाहत बसले;
गम्मत अशी होती की गेट 71 हे नेमके तिरके होते आणि तिकडे दोन लुफ्तान्सा ची उड्डाणे होती; इथेच माझे दुर्लक्ष झाले, सगळे लोक बसून आहेत म्हणून मी ही निर्धास्त नव्हे गफिल राहिले; सहज म्हणून मानवर केली तर एके ठिकाणी वेगळा क्यू सपंत आलेला दिसला; चौकशीअंती कळले माझ्या फ्लाईटचं बोर्डींग कद्धीच सुरू झालं होतं. बापरे माझी पाचावर धारण बसली व मी एका उडीतच ट्रॉली फरफटत, धडपडत तिकडे गेले. मनात म्हटलं की बोर्डींग चुकवलं असत तर केवढ्याला पडले असते सारे खटले? विमानात शिरतानां हवाईसुंदरी इतकी गोड हसली की झालेला सारा शीणवटा क्षणात दूर झाला....पट्टा बांधला, डोळे मिटले आणि स्पेनची दिवास्वप्न पाहण्यात गुंग झाले...
....क्रमश
डॉ. मनिषा कुलकर्णी